PRZEżycie i inne przypadłości

                                                                    Czy ktoś jeszcze pamięta telefon na korbkę ? Taki co to trzeba było kręcić korbeczką i czekać na zgłoszenie się telefonistki z centrali? Zebrało mnie na wspomnienia, ponieważ pierwszą moją pracą była właśnie praca telefonistki. Zaczęło się tak, że mój tato posłał mnie na pocztę zapłacić jakieś rachunki, a  pani naczelnik - elegancka, ładna kobieta, znała moją siostrę i zapytała co u niej słychać. Zagadnęła, co ja robię - no nic nie robię, bo jeszcze chodzę do szkoły, a właściwie to teraz nie chodzę bo starszy rocznik ma maturę i nas nie ma kto uczyć, mamy więcej wolnego niż nauki.- To może bym przyszła do pracy na centralę telefoniczną na miesiąc, no może do końca wakacji, bo Ona jedzie do sanatorium i dziewczyna z centrali ma ją zastąpić na okienku. - No to dobrze, chętnie popracuję, chociaż nie miałam pojęcia o czym ta pani do mnie mówi. Tak się zaczęło, zaraz weszłam do środka, dziewczyna siedziała przy centrali i s

                                                                                                                                                                                                                                                "Mój kraj nad Wisłą" to książka, której jestem od niedawna posiadaczką. Książka niezwykła, może służyć do poczytania przy kawie, może służyć jako przewodnik po kraju, a może też służyć jako encyklopedia. We wszystkich opisanych miejscach autorka była osobiście.  Niezwykle starannie opisała zarys historyczny miejscowości, zabytki, pałace i dwory, ważne zdarzenia,  ciekawych ludzi, a nawet legendy związane z daną miejscowością.  Czytając "Mój kraj nad Wisłą" nabieramy pewności, że żyjąc w tym kraju mamy dużo powodów do dumy, pomimo wszystko. Mamy ciekawą historię, mamy długą listę mądrych ludzi, mamy z kogo brać przykład i na kim się wzorować. Aż się chce zaśpiewać za Marylą Rodowicz " Ja to mam szczęście , że w tym momencie, ż

  Moje ulubione widoki , to zachody słońca, dziś dostałam ostrzeżenie o zbliżających się wichurach i utrudnieniach z tym związanych. Może nie będzie tak strasznie jak straszą , ale za to niebo o zachodzie słońca było niesamowite.                                                         

  Przed wieczorem odwiedzili nas kolędnicy. Zaśpiewali kilka kolęd, kręcąc przy tym kolorową gwiazdą, śmierć trochę kosą postraszyła, diabeł widłami. Złożyli noworoczne życzenia za co dostali podarunek w postaci pieniężnej, córka zrobiła im zdjęcia i poszli dalej.       W naszej okolicy zwyczaj kolędowania jest kultywowany od bardzo dawna,  u nas nazywano ich przebierańcami, chyba od kolorowych strojów. Z dzieciństwa pamiętam że te grupy kolędujące były liczniejsze, udział brali dorośli mężczyźni, kawalerowie. Oprócz diabła i śmierci występowali też królowie, aniołowie, Herod  i jakiś muzykant najczęściej był to akordeonista. Wszyscy odpowiednio ubrani, w kolorowych strojach specjalnie szytych na tę okazję. Kiedy byłam dzieckiem bałam się ich. Pamiętam że moje siostry już panienki też się ukrywały, bo diabeł biegał za nimi i koniecznie chciał je całować, a że miał twarz pomalowaną sadzą albo pastą do butów to wiadomo, że po takich pocałunkach zostawały ślady. Było trochę strachu, ale i