Telefonistka

                        

                                          

Czy ktoś jeszcze pamięta telefon na korbkę ? Taki co to trzeba było kręcić korbeczką i czekać na zgłoszenie się telefonistki z centrali? Zebrało mnie na wspomnienia, ponieważ pierwszą moją pracą była właśnie praca telefonistki. Zaczęło się tak, że mój tato posłał mnie na pocztę zapłacić jakieś rachunki, a  pani naczelnik - elegancka, ładna kobieta, znała moją siostrę i zapytała co u niej słychać. Zagadnęła, co ja robię - no nic nie robię, bo jeszcze chodzę do szkoły, a właściwie to teraz nie chodzę bo starszy rocznik ma maturę i nas nie ma kto uczyć, mamy więcej wolnego niż nauki.- To może bym przyszła do pracy na centralę telefoniczną na miesiąc, no może do końca wakacji, bo Ona jedzie do sanatorium i dziewczyna z centrali ma ją zastąpić na okienku. - No to dobrze, chętnie popracuję, chociaż nie miałam pojęcia o czym ta pani do mnie mówi. Tak się zaczęło, zaraz weszłam do środka, dziewczyna siedziała przy centrali i sprawnie przebierała kablami łącząc i rozłączając rozmowy. Byłam pewna, że nigdy nie pojmę na czym to wszystko polega, ale już po godzinie wiedziałam co do czego. Takie to były czasy, że na rozmowę do Krakowa trzeba było czekać nawet kilka godzin.  Dziś pewnie żaden urzędnik by nie czekał, tylko wsiadł w auto i za 40 min był na miejscu... ale urzędnicy mieli wtedy przeważnie rowery, a o służbowym samochodzie nikt  nie słyszał. Tak że zdani byli na łaskę telefonistki. To był trudny czas, zaczynały się strajki, niczego nie można było kupić, żywność na kartki i widmo wojny domowej. Ja  jednak byłam młodziutka, mało co jadałam, papierosów jeszcze nie paliłam, wódki nie piłam, to i te kartki nie były dla mnie takie uciążliwe, a zależało mi na tym, żeby zarobić i mieć własne pieniądze :))

I jak zaczęłam łączyć rozmowy, tak z przerwą na dokończenie szkoły, zostałam w tej pracy na prawie 30 lat :))

Rozmowy łączone były przy pomocy tych kabli i kluczyków do wywoływania sygnałów. W ten sposób łączyło się tylko rozmowy miejscowe. Z kolei połączenia międzymiastowe były zamawiane w centrali międzymiastowej. Telefonistka zapisywała na specjalnych karteczkach miejscowości i numery telefonów zamawianych rozmów, kartki te były odsyłane do telekomunikacji, by na ich podstawie mogli wystawiać rachunki. Klient cierpliwie czekał na połączenie, jak już wspomniałam czasami kilka godzin.

Miejscowe rozmowy były darmowe, płaciło się tylko za te międzymiastowe i zagraniczne. Kto nie miał telefonu, mógł dzwonić z rozmównicy na poczcie, lub w każdej wsi można było skorzystać z telefonu u sołtysa. Przy urzędach, a także w miastach były również budki telefoniczne, gdzie po wrzuceniu monety, a potem żetonu, a jeszcze później karty, można było dokonać połączenia.

W centrali międzymiastowej można była zamówić np. budzenie, bajki (takie współcześnie nazywane audiobookami), czy zadzwonić do wróżbity lub posłuchać horoskopu.

Tak wyglądała centrala, pewnie sporo osób to jeszcze pamięta. A powyżej zdjęcie telefonistki przy pracy.

Potem przyszło nowe... mniej więcej w okolicach roku 2000 ręczne centrale telefoniczne zostały zastąpione przez automaty, co pozbawiło mnie fajnej pracy i musiałam się przekwalifikować, ale dobre wspomnienia pozostały :)))

 

Zdjęcia pochodzą ze strony https://sadurski.com/centrala-telefoniczna-historia-ciekawostki/ https://pl.wikipedia.org/wiki/Centrala_telefoniczna